__construct(). in /autoinstalator/wordpress1/wp-includes/functions.php on line 5474__construct(). in /autoinstalator/wordpress1/wp-includes/functions.php on line 5474
"Sama ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2020 r., poz. 830 z późn. zm.) w art. 1 stwierdza, że przedmiotem regulacji ustawowej objęty jest sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych, uwzględniający rodzaj wykonywanej pracy oraz sposób osiągania najniższego wynagrodzenia zasadniczego. Ustawowy słowniczek, w zakresie zastosowania w/w ustawy, odwołuje się do definicji podmiotu leczniczego zawartej w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 711 z późn. zm.). Ustawa ta odnosi się więc do podmiotów leczniczych podlegających wpisowi do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą prowadzonego przez wojewodę.
Tymczasem indywidualna praktyka lekarsko-dentystyczna lub indywidualna specjalistyczna praktyka lekarsko-dentystyczna jest tzw. praktyką zawodową, działającą na podstawie art. 5 ustawy o działalności leczniczej i podlega ona wpisowi do rejestru prowadzonego przez właściwą okręgową radę lekarską. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisem art. 5 ust. 3 ustawy o działalności leczniczej wykonywanie zawodu w ramach praktyki zawodowej nie jest prowadzeniem podmiotu leczniczego.
Dlatego też uznać należy, że ustawa o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie odnosi się do zasad kształtowania wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w praktykach zawodowych. Ustawa ma zastosowanie konkretnie do podmiotów leczniczych i to bez względu na źródło finansowania świadczeń, a więc bez względu na to, czy podmioty te udzielają świadczeń wyłącznie komercyjnie czy także albo wyłącznie w ramach umowy zawartej z NFZ. Co ważne również, ustawa ma zastosowania wyłącznie do osób zatrudnionych w tych podmiotach leczniczych na podstawie umowy o pracę.
Jeżeli zaś chodzi o sytuację zatrudnionej w podmiocie leczniczym asystentki stomatologicznej i higienistki dentystycznej to w zakresie ich wynagrodzenia sprawa przedstawia się następująco:
Co do zasady omawiana ustawa gwarantuje podwyżki wynagrodzenia zasadniczego dla pracowników, jeśli ich dotychczasowe wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego w sposób określony w przedmiotowej ustawie (art. 3 ust. 1 ustawy), a więc jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”, tj. na dzień dzisiejszy - iloczyn kwoty 5.167,47 zł (komunikat Prezesa GUS z dnia 9 lutego 2021 r.). Pracownikom zatrudnionym w niepełnym wymiarze czasu pracy najniższe wynagrodzenie zasadnicze oblicza się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy określonego w ramach stosunku pracy.
Zgodnie z art. 3 ust. 4 omawianej ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (tzw. ustawa podwyżkowa) od dnia 2 lipca 2021 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w ust. 1 (tj. w sposób określony powyżej) na dzień 1 lipca 2021 r.
Jak wskazano wyżej omawiana ustawa określa sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych.
Ustawa definiuje pracownika wykonującego zawód medyczny jako:
Asystentka stomatologiczna i higienistka nie są zatem pracownikami wykonującymi zawód medyczny w rozumieniu omawianej ustawy.
Z kolei jako pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, ustawa definiuje osobę zatrudnioną w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inną niż pracownik wykonujący zawód medyczny, która wykonuje pracę pozostającą w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w komórkach organizacyjnych zakładu leczniczego, których działalność jest związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, zatrudnioną na stanowisku działalności podstawowej określonym w części pierwszej załącznika do rozporządzenia wydanego na podstawie art. 50 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej lub stanowisku analogicznym.
Na podstawie art. 50 ust. 5 zostało wydane natomiast rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. z 2011 r., Nr 151, poz. 896). Kwalifikacje dla poszczególnych pracowników określa z kolei załącznik do w/w rozporządzenia.
Zakwalifikowanie danego pracownika do współczynnika pracy, wynikającego z załącznika do ustawy podwyżkowej wymaga ustalenia, jakie kwalifikacje są od tego pracownika wymagane. Znaczenie mają kwalifikacje wymagane według załącznika do w/w rozporządzenia, a nie posiadane przez konkretnego pracownika.
Stanowisko takie jak „asystentka stomatologiczna” jest ujęte w załączniku do w/w rozporządzenia w części pierwszej tego załącznika pod poz. 124 jako pracownik działalności podstawowej, a więc pracownik zajmujący to stanowisko podlega reżimowi omawianej ustawy podwyżkowej, o ile zatrudniony jest przez podmiot leczniczy na podstawie umowy o pracę. Z uwagi natomiast na fakt, że w przypadku takiego pracownika (zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia) wymaganymi kwalifikacjami jest: ukończenie szkoły policealnej publicznej lub niepublicznej o uprawnieniach szkoły publicznej i uzyskanie tytułu zawodowego asystentka stomatologiczna lub dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe w zawodzie asystentka stomatologiczna, to pracownika tego należy określić w rozumieniu załącznika do ustawy podwyżkowej jako pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagającego średniego wykształcenia. To z kolei oznacza, iż w stosunku do asystentki stomatologicznej należy zastosować współczynnik pracy 0,73 (poz. 10 załącznika do ustawy).
Identycznie sytuacja się przedstawia w odniesieniu do stanowiska „higienistki dentystycznej”. Stanowisko to ujęte jest bowiem w załączniku do w/w rozporządzenia w części pierwszej tego załącznika pod poz. 122 jako pracownik działalności podstawowej, a więc pracownik zajmujący to stanowisko podlega reżimowi omawianej ustawy podwyżkowej, o ile zatrudniony jest przez podmiot leczniczy na podstawie umowy o pracę. Z uwagi natomiast na fakt, że w przypadku takiego pracownika (zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia) wymaganymi kwalifikacjami jest: ukończenie szkoły policealnej publicznej lub niepublicznej o uprawnieniach szkoły publicznej i uzyskanie tytułu zawodowego higienistka stomatologiczna, to pracownika tego należy określić w rozumieniu załącznika do ustawy podwyżkowej również jako pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagającego średniego wykształcenia. To również oznacza, iż w stosunku do higienistki dentystycznej także należy zastosować współczynnik pracy 0,73 (poz. 10 załącznika do ustawy).
Minimalne wynagrodzenie zasadnicze przy współczynniku 0,73 wynosi natomiast 3.772,25 zł (obliczone jako iloczyn współczynnika pracy x kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej, obecnie w kwocie 5.167,47 zł).
Pozdrawiam,
Katarzyna Bednarek
Radca prawny"